Bugün bir aptalım ama dün egosu göklerde zeki biriydim. Dün her şey iyi derken bugün güzel olan her şeye inancımı kaybettim. Ya da ne bileyim dün seviyodum bugün sevmiyorum.
Hayat dün çok uzundu günler geçmek bilmezdi. Bugünse sanki son saatlerimi yaşıyorum gibi her şeyi yapabilmenin telaşı var içimde. Hayatımda dün yeri olmayan insan bugün başrolde belki de hiç bilemiyorum.
Hep böyledir ya zaten bildiğimizi söylesekte inatla içimizden bi parça hep der ki biliyo muyuz gerçekten, emin miyiz, doğru olanı mı yapıyoruz şimdi?
İnsan hayatı hep karmaşa hep kaos hep kararsızlık dolu zaten aksini iddia eden de içindeki o parçaya sormalı, doğru olan bu derse o da bende saygı duyarım fakat cevabın ne olacağını az çok tahmin edebiliyoruz...
İnsan egosunun izin verdiği kadar samimidir her zaman. Bencilliğin gölgesinde kalmayan yanları kadar insandır. Her insanın doğuştan sahip olduğu şeyler bu duygular inkar etmek kötülüğünü savunmaksa en saçması zaten. Egosu, güveni, bencilliği olmadığını söyleyip savunan insan maçı baştan kaybetmiştir. Her gördüğü insanın mutluluğunu kendininkinin önüne koyan kendini sevmektense başkalarına hayranlık duyan biri taklitçi başarısız olmaktan öteye gidemez hayatı boyunca.
Her duyguyu dozajını ayarlamak koşuluyla barındırmalıdır kişi içinde. Yeri geldiğinde nefreti bilmeli doğru kişiyi gördü mü sevebilmelidir. Rekabet nedir nerde etmelidir öğrenmelidir. Hayatının önceliklerini kendi iyiliğini göz önünde bulundurarak sıraya dizebilmelidir. Kendisi mutlu olmayan insanın karşısına verebileceği mutlulukta sahtedir yapaydır çünkü. Fakat hiçbir duygunun da onu ele geçirmesine izin vermemelidir. İstediklerini söylemene engel olan gurur, hayatında iyisi kötüsüyle bulunan birini tek hatayla sildirtecek ego, daha çok üzüntü daha çok yalnızlıktır. Karakterini etkileyecek dozajda bulundurduğun her duygu da seni çok kolay dibe batırabilir. Yalnızlığa mahkum bir hayat verebilir. Ya da ne bileyim fazla hırs seni en büyük başarısızlığa sürükleyebilir.
Bizler sonu olduğunu bildiğimiz halde güzel bir hayat sürebilmek için çabalayacak kadar umutlu, kötü bir söz bir imayla düşman kesilebilecek kadar nefret dolu insanlarız. Sevilmek için varıyla yokuyla dua eden inançlı insanlarız. Bu kadar çok duygu bahşedilmişken eğer birine saplantılı kalırsak karakterimizden ödünler veren, geride kalan duygularını ziyan eden mutsuz bireyler oluruz. Oysa hepimiz bir duygunun tüm benliğimize hükmetmesine izin vermeyecek kadar da güçlü kişilikleriz.
Her insan ilk önce içindeki canavarı keşfetmeli tanımalı ardından ona nasıl hükmedeceğini öğrenmelidir. Bir insanı kendini yıpratmadan nasıl sevebilir bunu öğrenmelidir. Her şeyden önce kendini sevebilmelidir.
Hayat özümüzü inkar edemeyecek kadar kısa, kararsızlıklarla harcanmayacak kadar güzeldir. Sahip olduğun karakter kadar özelsin. Başkalarından kendini eksik görmeni gerektirmeyecek kadar fazlasın. Kendinin farkına var. Kendini sevmene izin ver olduğun kişi için pişman olma. Bırak, gerekirse başkaları olduğun kişiyi sevmesin sen sahip çık koru benliğini. Söylüyorum ya sahip olduğun karakter kadar özelsin her zaman.
Farkında olduğunuz umut dolu güzel bir hafta geçirmeniz dileğiyle...
